Bierzmowanie w naszej parafii

Przygotowanie do sakramentu bierzmowania:

1. Udział w comiesięcznych spotkaniach formacyjnych i w Mszy świętej (II wtorki miesiąca).

2. Prowadzenie specjalnego indeksu.

Niektóre rozporządzenia dotyczące przygotowania młodzieży do bierzmowania wg Synodu Archidiecezji Przemyskiej:

▪ Do sakramentu bierzmowania dopuszcza się młodzież gimnazjalną. Należy dążyć do tego, aby decyzja przyjęcia bierzmowania przez każdego kandydata była przemyślana i wynikała z pragnienia świadomego wyboru chrześcijańskiego stylu życia opartego na Ewangelii i nauce Kościoła (statut 320).

▪ „Proboszcz ma się troszczyć, aby dzieci i młodzież zostały właściwie przygotowane do bierzmowania. Sakramenty te powinny być przyjmowane na terenie własnej parafii” (statut 273 § 1).

▪ „Niezależnie od katechezy szkolnej, parafia powinna prowadzić przygotowanie do sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego w tym do sakramentu bierzmowania” (statut 121).

▪ Kandydatów do bierzmowania należy zapoznać z istniejącymi w parafii grupami apostolskimi i formacyjnymi oraz wskazać im na możliwość włączenia się w apostolstwo świeckich (statut 322 § 5).

▪ Zaleca się korzystanie z formacyjnej funkcji domów rekolekcyjnych w ramach przygotowania młodzieży do sakramentu bierzmowania (statut 322 § 3).

▪ Przygotowanie do bierzmowania to szczególny okres pracy trzeźwościowej z młodzieżą (statut 273 § 1).

▪ W ramach przygotowania do sakramentu bierzmowania należy objąć specjalną katechezą rodziców i świadków bierzmowania (statut 324 § 1).

▪ Duszpasterze zadbają, aby bierzmowani, ich rodzice i świadkowie bierzmowania spełniali niektóre funkcje liturgiczne, jak: czytania, śpiew międzylekcyjny, wezwania modlitwy wiernych, przyniesienie darów ofiarnych (statut 328).

▪ Składkę z Mszy św. połączonej z udzieleniem sakramentu bierzmowania przeznacza się na Fundusz Młodzieżowy, służący wspieraniu inicjatyw duszpasterskich o zasięgu ogólnodiecezjalnym lub rejonowym (statut 426).

Sakrament bierzmowania wraz z Chrztem i Eucharystią należy do „sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego”, którego jedność powinna być zachowywana. Należy zatem wyjaśniać wiernym, że przyjęcie tego sakramentu jest konieczne jako dopełnienie łaski chrztu. Istotnie, „przez sakrament bierzmowania (ochrzczeni) jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze mocniej zobowiązani są, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej”.
W obrzędzie sakramentu bierzmowania należy uwzględnić znak namaszczenia oraz to, co namaszczenie oznacza i wyciska, czyli pieczęć duchową.
Namaszczenie w symbolice biblijnej i starożytnej posiada wielkie bogactwo znaczeniowe. Oliwa jest znakiem obfitości oraz radości; oczyszcza (namaszczenie przed kąpielą i po niej) i czyni elastycznym (namaszczanie atletów, zapaśników); jest znakiem uzdrowienia, ponieważ łagodzi kontuzje i rany; udziela piękna, zdrowia i siły.
Przez namaszczenie bierzmowany otrzymuje „znamię”, pieczęć Ducha Świętego. Pieczęć jest symbolem osoby, znakiem jej autorytetu, znakiem posiadania przedmiotu – niegdyś w taki sposób naznaczano żołnierzy pieczęcią ich wodza, a także niewolników pieczęcią ich pana. Pieczęć potwierdza autentyczność aktu prawnego lub dokumentu, ewentualnie zapewnia jego tajność
Ważnym momentem, który poprzedza celebrację bierzmowania, a równocześnie w pewien sposób do niej należy, jest poświęcenie krzyżma świętego. Dokonuje go dla swej diecezji biskup w Wielki Czwartek podczas Mszy krzyżma świętego. W Kościołach wschodnich poświęcenie to jest zarezerwowane patriarchom.
Przyjmując bierzmowanie, trzeba być w stanie łaski. Należy przystąpić wcześniej do sakramentu pokuty, aby oczyścić się na przyjęcie daru Ducha Świętego. Bardziej intensywna modlitwa powinna przygotować na przyjęcie mocy i łaski Ducha Świętego w duchu uległości i dyspozycyjności.
Przy bierzmowaniu, podobnie jak przy chrzcie, kandydaci powinni poszukiwać pomocy duchowej, wybierając sobie świadka bierzmowania. Zaleca się, żeby był nim ktoś z rodziców chrzestnych, by wyraźnie zaznaczyć jedność obu sakramentów.