Drodzy Katecheci – Kapłani, Siostry Zakonne, Katecheci Świeccy, Kochani
Rodzice, Dziadkowie, Uczniowie!
W imię Boże rozpoczynamy nowy rok szkolny i katechetyczny 2023/24.
Stając na progu nowej rzeczywistości zatrzymujemy się, po to, aby wejść w
„nowe” bardziej świadomie i odpowiedzialnie. To zatrzymanie pozwala nam
uchwycić prawdę, że rok szkolny i katechetyczny, to przede wszystkim dar
czasu otrzymany od Boga. Czas ten jest nam dany i zadany byśmy wszyscy
pogłębili wiarę, czyli jeszcze pełniej zjednoczyli się z naszym Panem.
Zjednoczenie z Chrystusem jest celem życia każdego wierzącego i powinno się
znaleźć w centrum decyzji podejmowanych przez chrześcijan. W konsekwencji
stanowi ono także centrum katechizacji (por. DK 75). Zatem, niezależnie od
naszego życiowego powołania, które realizujemy, na progu nowego roku,
wszyscy musimy sobie uświadomić, że jesteśmy odpowiedzialni za osobiste
dojrzewanie w wierze i przekaz wiary młodemu pokoleniu.
Wzorem dzielenia się wiarą z uczniami i całego naszego katechetycznego
zaangażowania pozostaje sam Chrystus, który formował swoich uczniów.
Zapoznawał ich z tajemnicami Królestwa, uczył modlitwy, proponował
ewangeliczne postawy, wtajemniczał w życie w zjednoczeniu z Nim i między
sobą. Ta Jezusowa pedagogika ukształtowała potem życie wspólnoty
chrześcijańskiej: „Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu
chleba i w modlitwach” (Dz 2,42). (DK 79)
Doświadczenie i wzrost wiary dokonuje się we wspólnocie Kościoła i bez niej
jest niemożliwe. Zdaję sobie sprawę, że coraz więcej naszych katechizowanych,
zwłaszcza młodzieży, ma niepełne, a niekiedy nawet karykaturalne wyobrażenie
Kościoła. Zadaniem nas wszystkich odpowiedzialnych za katechizację jest
doprowadzenie ich do doświadczenia Kościoła jako żywej wspólnoty, w której
działa Duch Święty. Program duszpasterski na najbliższy rok zaprasza nas do
„uczestniczenia we wspólnocie Kościoła”. Odkrywajmy przed katechizowanymi
piękno Kościoła jako wspólnoty, w której możemy doświadczać obecności i
działania Boga. Nie zamykajmy katechetycznego oddziaływania jedynie do
lekcji religii w szkole, ale starajmy się prowadzić do formacji w grupach i
ruchach religijnych działających w naszych parafiach.
Pierwszym i najważniejszym doświadczeniem wspólnoty wiary jest to, które
dokonuje się w rodzinach. Dzięki rodzinie Kościół staje się rodziną rodzin i
ubogaca się życiem tych Kościołów domowych (DK 226). To dziadkowie i
rodzice jako pierwsi uczą podstawowych prawd wiary. Przez własny przykład
wprowadzają w życie modlitwy i sakramentalne, w praktykowanie wartości
chrześcijańskich. Są pierwszymi i najważniejszymi katechetami dla swoich
dzieci. Dlatego „z serdeczną i głęboką radością Kościół spogląda na rodziny,
które pozostają wierne nauczaniu Ewangelii, dziękując im i zachęcając do
dawania świadectwa” (Amoris Laetitia 86).
Już za kilka dni otrzymamy jako wzór cnót chrześcijańskich wyjątkową rodzinę.
Dokładnie 10 września br. w Markowej, miejscowości, w której mieszkali i
ponieśli śmierć męczeńską odbędą się uroczystości beatyfikacyjne Wiktorii i
Józefa Ulmów wraz z ich siedmiorgiem dzieci. Wykorzystajmy to niezwykłe
wydarzenie w przekazie katechetycznym prowadząc do niego w pierwszych
dniach września i wracając w trakcie roku szkolnego. Przekazujmy, w oparciu o
ich życie, realizację zadań rodziny chrześcijańskiej i wychowujmy do
pielęgnowania i kształtowania wartości, którymi żyli. Święci bowiem to
„drogocenne perły; są zawsze żywe i aktualne, nigdy nie tracą wartości, bo
stanowią fascynujący komentarz do Ewangelii. Ich życie przedstawia się jak
katechizm w obrazach, ilustracja Dobrej Nowiny, którą Jezus przyniósł
ludzkości: że Bóg jest naszym Ojcem i kocha każdego z nas ogromną miłością i
nieskończoną czułością” (Franciszek do uczestników Kongresu „Świętość dzisiaj”).
Życie i męczeńska śmierć rodziny Ulmów stanowią komentarz do Ewangelii,
którą czytali i rozważali. To ich ręką uczynione zostały podkreślenia: Pierwsze
to podkreślenie tytułu podrozdziału: „Przykazanie miłości. Miłosierny
Samarytanin” (por. Łk 10,30-37). Drugie, to podkreślone zdanie z podrozdziału O
chrześcijańskiej powinności: „Albowiem jeślibyście miłowali tylko tych, którzy
was miłują, jaką byście mieli za to zapłatę? (Mt 5,46).
W oparciu o przykład drogi do świętości rodziny Ulmów możemy ukazywać
katechizowanym wartość wiernej miłości małżeńskiej, realizację powołania do
ojcostwa i macierzyństwa, otwarcia na dar każdego poczynającego się w
rodzinie życia. Droga tej rodziny do świętości to także życie miłością bliźniego
na co dzień. Świadkowie procesu beatyfikacyjnego wskazywali, że w domu
rodzinnym Wiktorii przed świętami przygotowywano dary dla potrzebujących i
nikt nie odszedł z tego domu bez pomocy. Podkreślali także, że Ulmowie byli
ludźmi uczciwymi, sumiennymi i odpowiedzialnymi w wypełnianiu
codziennych obowiązków. Pomagali innym i czynili to bez rozgłosu. Niech
przykład tej chrześcijańskiej rodziny, wkrótce błogosławionej, pobudzi nasze
rodziny do jeszcze gorliwszego życia wiarą i miłością bliźniego.
Kolejnym wielkim wydarzeniem wiary, będzie w naszej Archidiecezji
peregrynacja obrazu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Wizerunek Serca
Jezusowego dotrze do każdej parafii. Ważne jest jednak, aby nie sprowadzić
tego nawiedzenia do jedno czy dwudniowej akcji duszpasterskiej. Peregrynacja
ma stanowić okazję do odkrycia na nowo prawdy o pełnym miłości Sercu
Zbawiciela, w którym każdy, a szczególnie grzesznik, ma swoje miejsce. Św.
Jan Paweł II zachęcał: „Wzywam wszystkich wiernych, aby nadal gorliwie
pielęgnowali kult Najświętszego Serca Pana Jezusa, przystosowując go do
naszych czasów, ażeby dzięki temu mogli doświadczyć niezgłębionych bogactw
miłości Boga. Istotnie bowiem miłość Boża, bezcenny dar Serca Chrystusa i
Jego Ducha zostaje udzielona ludziom, aby i oni z kolei stawali się świadkami
miłości” (Jan Paweł II List do bpa Lyonu, 4VI 1999).
Pielęgnujmy kult Serca Jezusowego w naszych rodzinach. Zawierzajmy dzieci i
młodzież Boskiemu Sercu Zbawiciela. Poświęcając się Sercu Jezusowemu,
człowiek pozwala do końca przeniknąć się miłością Bożą, na tę miłość
odpowiedzieć i nieść ją otaczającemu światu. Niech peregrynacja obrazu
Najświętszego Serca Jezusowego będzie okazją do ukazania Bożej miłości do
człowieka, uwrażliwiania na słabość i grzech z którymi należy podejmować
walkę, kształtowania postawy wynagradzania Sercu Zbawiciela i odnowienia
pobożności I piątków miesiąca.
Święty Józef Sebastian Pelczar, przed ponad stu laty, pytał retorycznie: „Cóż
mogą zrobić katecheci, jeśli ich nie poprą dyrektorzy i nauczyciele w szkole a
rodzice w domu?” (J. Pelczar, Wezwanie do pracy nad duchowym odrodzeniem się narodu
polskiego). Ta kwestia, pomimo upływającego czasu jest nadal aktualna.
Rozpoczynając nowy rok szkolny i katechetyczny zachęcam wszystkie
środowiska odpowiedzialne za wychowanie młodego pokolenia do owocnej
współpracy. Życzę wszystkim: katechetom, nauczycielom, rodzicom światła
Ducha Świętego w podejmowanych wysiłkach, by samemu jednoczyć się z
Chrystusem i innych do tego zjednoczenia doprowadzić. Zapraszam na
uroczystości beatyfikacyjne Czcigodnych Sług Bożych Wiktorii i Józefa Ulmów
wraz z ich siedmiorgiem dzieci. Zawierzam Was Najświętszemu Sercu
Jezusowemu: Jezu, cichy i serca pokornego, uczyń serca nasze według Serca
Twego!
Z serca Wszystkim błogosławię, polecając się także Waszej modlitwie.
abp Adam Szal
Metropolita Przemyski
